یادداشت سردبیر| نفت‌کش قوی تر از بمب اتم

ماجرای بحران موشکی کوبا یکی از مهم ترین لحظات جنگ سرد را رقم زد، جاییکه ایالات متحده برای جلوگیری از استقرار موشک های هسته ای شوروی در کوبا، تصمیم به آغاز نبرد هسته ای گرفت و اگر مذاکرات مخفی و غیر رسمی اتفاق نمی افتاد شاید بمب افکن های بلند شده از پایگاه های ایالات متحده در آلاسکا به جای برگشتن به آشیانه، جنگ جهانی سوم با طعم بمب اتم را شکل می دادند.

محصول خروجی بحران موشکی کوبا شکل گیری خط مستقیم ارتباطی یا همان تلفن قرمز معروف بود اما پیروز میدان کسی جز ایالات متحده نبود چرا که رقیب خود را در میدان عمل شکست داد و او را مجبور کرد از اهداف برنامه ریزی شده اش عقب نشینی کند.

هرچند کوبا همچنان در بلوک شرق ماند اما ایالات متحده حیاط خلوت خود را خالی از اغیار نگاه داشت، اتفاقی که تا یک دهه پیش هم همچنان پابرجا بود اما این بار رقیبی دیگر پا به حیاط خلوت او گذارده بود، رقیبی که وجهه تمدنی داشت و در نبرد اراده ها حاضر به عقب نشینی نبود. دوران حضور رئیس جمهور ایران در آمریکای لاتین و ارتباط گسترده با کشورهای منطقه هزینه های گزافی برای استکبار جهانی به همراه داشت که در نهایت با تغییر رئیس جمهور و سیاست های خاص دولت یازدهم و دوازدهم در سیاست خارجی عملا این منطقه مجدد در اختیار آمریکا قرار گرفت.

حضور امروز نفت کش های ایرانی در کشور ونزوئلا و بازگشت ایران به عرصه رقابت به معنای پذیرش ایران به عنوان یک بازیگر در منطقه کارائیب و آمریکای لاتین است. نفتکش های ایرانی اکنون نشان دادند برای قدرت نمایی و پیروزی در نبرد اراده ها داشتن بمب اتم معنایی ندارد بلکه باور به قدرت لایزال الهی و تکیه بر باورهای ایمانی و انقلابی در شکننده بودن قدرت پوشالی مستکبران، تنها مسیر حقیقی پیروزی است.

حضور یک بازیگر که تعادل را در منطقه بر هم می زند و نقشه های ایالات متحده که با قلدری در حال پیاده سازی است را دچار چالش می سازد امری بسیار مهم و تاریخی است اما تداوم این نقش آفرینی را باید مهم تر از آغاز آن دانست چرا که کشورهای منطقه برای بازگشت به عصر طلایی مبارزه با استکبار نیازمند امید و انگیزه هستند، شور و حرارتی که جرقه اش از طریق این پنج نماینده سرافراز ایرانی زده شده و برای طلوع خورشید آزادی خواهی نیازمند تداوم در حرکت است.

علیرضا داودی